23/6/13

Éblouie par la nuit



Aquel abril bretón adiantara as minhas vacacións para poder participar nun curso de Nadia Vonderheiden na Semana Branca da universidade e máis para facer unha paradinha nas 24 horas de Le Mans, ás que me convidara Laëtitia na casa de súa avoa. Así que fixen aquela viaxe a Galicia eu soa, de tren en tren, de metro en metro en metro.


Desde o 94, no que me salvou unha caldeirada de peixe da Secundina de Muxía, e ata aquel ano, as minhas primaveras eran tristes, a astenia consumíame e non me deixaba facer nada de xeito. Ás veces, mesmo corría perigo físico, mareábame en calquera sitio e en calquera momento.


Para acompanharme na viaxe, levara os libros cos que pretendía iniciar a tesinha da Commedia (felizmente inacabada). Pesaban. E tamén pesaba a maleta, chea de augardente e o xamón que minha mai me empaquetaba contra a morrinha.


Ó chegar a París, comecei a sentirme mal, pero lembrei a frase de minha Madrinha contra a galbana: "hai que facer un poder", e iso tratei. Collín o primeiro metro á saída da estación, con escaleiras e rampas mecánicas, que me vinhan moi ben naquel estado. Pero o seguinte cambio de metro non era tan sinxelo: onde a ben seguro que agora haberá un ascensor, daquela había unhas escaleiras enormes. 


Botei a maleta ó lombo e baixei. No fondo, un home de cores farrapeiras pedía alegre e dignamente esmola co seu sombreiro. Miroume mentres descendía con dificultade os primeiros chanzos. A minha brancura hipotensa asusta, seino, nin os esquimais comprenden que existan tantos tons de branco. Aquelo estaba inzado de xente, pero só el se decatou. O home tirou o chan o seu sombreiro, o seu sustento, e coreu escaleiras arriba a socorrerme. Colleu a minha maleta, agarroume polo brazo e axudoume a baixar amodo. 


Nin un triste franco lle dei. Só un sorriso canso despois dun "lle sui bian" en resposta á súa pregunta incomprensible pero evidente no final do noso traxecto xuntos. Miroume ós ollos, para comprobar que non mentía e a min deume tempo a albiscar no fondo dos seus unha esencia de zanni. Sorriume con comprensión da minha présa e deixoume ir. Un par de metros máis adiante mirei para atrás. El xa tinha o sombreiro na man pero aínda me seguía cos ollos. Subín ó metro e sentinme mellor, poida que por poder sentarme, poida que porque descubrira a solución contra os embistes da primavera. Xa no TGV en dirección a Le Mans, abrín un dos libros e saiu Arlecchino.


Tódolos abriles desde aquela, Arlecchino asubíame na fiestra. Ábrolle, séntase no canto da mesa e conversamos. Non é home de moitas palabras, pero si de moitas verdades. Contamos botóns, bebemos licor café, rimos moito. Hogano disfrutamos do tempo que estamos xuntos. Antes, cando sentía o seu asubío non lle quería abrir, "xa estás aí, cabrón", pero nos últimos anos sei que me trae moita alegría e ás veces xa lle tenho a fiestra aberta agardándoo para que poida entrar de noite se estou durmida. Sabemos que ó calor do Lume Novo e a queimada na casa de Vitoriano empezará a adormecer na sesta que se botará á sombra do sabugo ata a próxima primavera.


Fai unhes días, no Avante, o home que se parece ó Jairo pinchounos a Zaz, "Je veux" concretamente, unha canción moi ó xeito para as conversas co Arlecchino, e ese disco foi a minha companhía de carro estes días (obrigada polo regalo, Abel).


 E no disco vinha "Éblouie par la nuit". Acabo de ver o vídeo... encántanme as casualidades.

5/6/13

BarbaRidades

 

Xa hai tempo que tinha intención de publicar estas BarbaRidades. Non é poesía. Nin literatura de ningún tipo, non sendo que se considere coma tal aquelo que está escrito (e con esa consideración tenho eu lido moita merdallada).

Son letras urxentes, xestadas no coche na súa maior parte e nun tremendo esforzo memorístico pola minha parte (como dixo o meu alumno de Aghinho: "ti tes memoria de muxo"). Foron pensadas de caminho a Vigo, a Cospeito, a Ribeira, a Compostela, en viaxes obrigadas e en peregrinaxes espectaculares, unha sorte de roadjerk mental.

Aí vos vai a ligazón:



Obrigada, Rosinha
Obrigada, Piti
http://www.youtube.com/user/srdonpiti