voar e bailar

foto: Jairo G. Novo
Este é un vencelliño que nos atopamos o Jairo e eu na Ponte da Estación.
Os vencellos conseguen voar distancias moi longas,
pero se se pousan no chan logo non dan alzado o voo de novo.
Este aprendeu a voar desde o chan en Santa Comba,
en contra do que a súa natureza dictaminaba.
O que non sabemos e se se volveu pousar algunha vez e,
se o fixo, se volveu ascender ou se lle esquenceu o que aprendera
...ou se se quedou bailando no chan

FZR

Non sendo que che guste berrar, non é moita a conversa que podes ter nunha moto en marcha. En troques, pasas o tempo percibindo cousas e meditando sobre elas. Nas vistas e os sons, no estado do tempo e cousas que lembras, na máquina ou a paraxe na que te atopas, pensando relaxada e prolongadamente sen que te apuren, sen sentir que estás a perde-lo tempo.

Robert M. Pirsig no Zen y el Arte del Mantenimiento de la Motocicleta.

O 95 fora un ano deses de replantexarse a vida, de asumi-los cambios traumáticos e sacarlles partido. Xa me decatara de que as carreiras quedaban cada vez máis lonxe e o meu subconsciente estaba a mutar. Esquecín os cronómetros e as trazadas. De súpeto, descubrín no outono que trocara o martirio por unha alegría inmensa e contaxiosa. Foi o ano das conversas de viño e castañas tras da cociña, da creación do peto das esencias sen esquecemento para converter en familia a un par de pilotos que fóra das carreiras quedaban no limbo e merecían afectivamente a pena, do concepto de “mestre” que Darío e Tonio (o meu primeiro e insuperable alumno) me ensinaron, de Gonzalo, do primeiro poema… e dos quilómetros de xeadas e raiolas de sol na FZR.

Este luns fun con Álvaro de ruta. Volvín senti-las horas como minutos, volvín disfrutar das cores e os olores, inocente e sen preocupacións, desenrugando as marcas que o tempo mancou no corpo e no espírito, sentindo, soñando e pensando libre como no 95. Non precisaba engana-lo cerebro co locus amoenus de Cardedeu, nin fuxir, nin madurar, nin asumir. Coa caixa torácica aberta para a autopsia das sensacións inmediatas.

Deume tempo a botar de menos ó Javi, e tamén ó Carlos e ó Manel, claro. Pero sobre todo ó Javi e a FZR e aquela conexión muda para decidir entregarnos sen medo a unha curva, ou reducir case a cero e respirar unha paisaxe. E os cafés de xeonllos tremendo. E a xeada branca á beira da estrada.

Durante anos pensei que non daría atopado nunca un compañeiro de viaxe á súa altura. Un compañeiro de silencios cómodos e sorrisos abertos, simplemente. Así que lle teño que agradecerlle a Álvaro que me achegase de novo esa sensación de moto (pregúntome se para a moto teño tamén unha expresión particular, como aquela que identificou Rosa cando me dixo “tes cara de Charly”).

O outro día, cando paramos para dar a volta e que non nos collesen moi lonxe a noite e o frío, lembro que me custou erguer a cabeza e contemplar a paisaxe. Agora, vexo naquel impedimento iñoto unha metáfora das mentiras responsables ás que me aferro para non ver máis alá das obrigas que me corresponden. Se levanto a vista ás montañas igual me atopo cos meus desexos máis fondos… e igual ofendo tanto darredor que me ofendo a min mesma. Supoño que será mellor pousa-los ollos en territorio controlado.

Estaredes pensando que me é impropio este arrebato de conformismo, e máis aínda cando estou a falar de experiencias liberadoras. Pero eu vexo esto con máis pinta de análise que de conformidade, como unha reestructuración da carta de dereitos e deberes que non fai máis que darme ritmo para bailar subida ó muro fronteirizo entre as obrigas e os anceios. E bailar évos ben mellor que facer equilibrios!