Brook, miña Avuela e a cebola

 meu pai, co sombreiro de etiqueta para ve-lo Shakespeare (foto do Progreso)

Pasei unha boa presiña de anos estudando teoría teatral. Nunha mestura de bos guías e camiños encongostrados polos que me perdía e nos que daba con anxos momentáneos ou demos perpetuos, ben regados de obsesión (positiva, dende o meu punto de vista) cheguei... a ningures. Ben, a algures si, porque o distanciamento de Brecht axudoume enormemente no meu regreso ás motos, e tamén porque, agora que non teño implicación profesional de ningún tipo, gozo moitísimo do escaso pouso inconsciente que me quedou.

Agora sei que quero, que andaba buscando e que é o que me enche. Eu tamén teño a miña teoría teatral: se o que me ofrecen é un espectáculo ó que podo levar a Peter Brook e a miña Avuela e saíren ambos contentos con cadansúa capa da cebola, váleme (se logo se enlearan, xa sería estupendo). Se algún dos dous se durme ou leva as mans á cabeza, os esforzados faranduleiros poden meter o seu asunto polo "oasis no deserto".

Fai un tempo fun convidada a un... espectáculo. Gustoume ve-la sala chea de adolescentes, independentemente de que foran parentes da compañía, estaban alí. O Jairo veu comigo e ó saír díxenlle: "iso era o que eu facía, por iso o deixei". Non vou contar o que alí vin, dá igual. Pero souben que aquela rapazada, se era a primeira vez que pisaban unha sala, habían quedar vacinados para toda a vida. Aló foron cincuenta ou sesenta potenciais espectadores, perdidos para sempre. Decidín que á miña curmá de trece aniños non lle había pasar o mesmo: en canto puiden, funa buscar a Foz e largamos para Cariño ve-lo Cranio furado de Excéntricas. Seica a primeira impresión é a que queda, e igual non é mentira. 

Estou moi agradecida a aquela "cousa" que vin aquel día. Deume un brote de consciencia temporal. Lembro a miña primeira obra. Daquela na miña casa pagar unha entrada era un luxo que non nos podiamos permitir, e non sabiamos tampouco da necesidade que tiñamos do teatro. Unha clienta de miña Mai que traballaba na Deputación regaloulle tres entradas para O mozo que chegou de lonxe, e aló fomos. Moitos anos despois, exiliada eu nas bibliotecas da Bretaña, meus pais convertéronse en habituais do escaso teatro que chegaba a Lugo. Hogano, é  case unha experiencia íntima que gustan de compartir eles sos, poida que non coñeza a ninguén que o goce tanto nin para quen signifique tanto esa pequena escapada. Se non lles gustou o que viron non contan nada, se lles gustou pasan semanas falando de como erguía as saias El Brujo, do Shakespeare para ignorantes ("cun cacho de tela!", dicía meu Pai, sen saber canto dicía), ou das Memorias de Cándido Pazó... iso por poñer exemplos recentes, porque na nosa xerga familiar xa levan anos instauradas certas frases extraídas de espectáculos memorables. Meus pais non estudaron teoría teatral durante anos, pero son os mellores críticos de teatro que eu coñezo.

O mozo que chegou de lonxe

O ano pasado, miña curmá Cris decidiu ser cómica profesional. A ninguén da familia nos estrañou, hai vocacións a flor de pel, pero na familia detéctanse particularmente, lembro o día que meu Pai me dixo: "desde que deixaches as motos non hai quen te ature" (pero tiven que ter unha vision quest co Alberto Puig para decatarme!). A Cris pediume axuda para atopar cursos e formación. Igual eu son algo tendenciosa nas miñas escollas, pero busco o xeito de achegala ás cebolas, para que mañá vaian vela Brook e miña Avuela e gocen de cadansúa capa.