Epifanía: "señor Puig, póngame un quilo de alas"

Estes últimos días cadraron co trono e a lúa chea. Ás veces penso que nos tomariamos a vida con máis tranquilidade se recoñeceramos a importancia da nosa compoñente animal e biolóxica en xeral. As vacas e os gatos ventan o trono e póñense tolos, as fabas plántanse no menguante para que medren fortalecidas e a lúa chea marca o tempo das sementes e as colleitas. Xa hai ben anos que me decatei da influencia do trono no meu ánimo e da lúa chea no ánimo d@s demais (aínda non teño probas de que a min me afecte a lúa, pero supoño que tamén). O caso é que un ou dous días antes do trono, ando ca testa chea de hiperconsciencia e transcendencias varias. E teño que recoñecer que, a pesares da irascibilidade insoportable que me gasto nas horas previas ós raios e á choiva, o tempo de trono éme moi creativo e ocorrente.

O caso é que o venres fun “ferra-los dentes”, é dicir, cambia-las gomas da ortodoncia e premerlle un pouco os aramios. Fíxoseme algo tarde e fun comprar á volta, no supermercado aberto máis preto, algo fresquiño e de feitura rápida para xantar.

Agora é o momento de falarvos de Zapata e as epifanías de Joyce. Segundo Zapata, o meu profe de Literatura Inglesa da Facultade, unha epifanía era algo así como un momento eléctrico intranscendente no que sucedía un recoñecemento dalgo transcendental, unha compresión a nivel emocional e intelectual dalgo profundo (estoume lembrando agora de Proust e a magdalena do Tempo Perdido, do olor no taxi ás flores do Tibidabo e do leite condensado na casa da Mayte… outro día escribireivos sobre eso). En definitiva, unha epifanía ven sendo a consciencia dalgo trascendental provocada por unha circunstancia superficial, como una peza insignificante que remata un crebacabezas de trinta mil pezas.

A tipa que estaba diante de min na cola pedía moitas cousas, así que me deu tempo a “pasarlles unha visual” ós tarros das especias, por ver se me faltaba algunha na despensa. Pero aínda me sobrou tempo para observar ó carniceiro. Era un home rudo, cos dedos coma cañotos, pero coa cara afinada polo tempo, cunhes ollos verdes inmensos, tremendamente expresivos, que dicían: “buen rollito si, pero confianzas, as xustas”. Esto das casualidades é a monda. Miroume e deume medo. Entonces decateime de a quén se parecía. E entendín que me dera medo. Non me temblaron as pernas, porque tiña constancia da imposibilidade de que o señor Puig fose afeccionado a desguazar polos nos seus ratos libres.

Se vos lembrades da palla mental onírica aquela que deu tantas voltas e vos facedes cargo da miña situación actual, debedes ser pacientes e comprender que o señor Puig vaia a ser protagonista de moitas das miñas entradas do blog nunhes meses.

O caso é que o pobre do carniceiro, que a saber cómo interpretou a miña mirada “acongojada” (por non dicir outra cousa), me provocou pánico de tabatexar cando lle pedira un quilo de ás de polo. E empecei a repetir mentalmente “un quilo de ás de polo, por favor; un quilo de ás de polo, por favor; un quilo de ás de polo, por favor…”. Pero, na capacidade esa que din que temos de pensar dúas cousas a un tempo, eu dicíalle: “señor Puig, póngame un quilo de alas” e pensei logo se sería mellor que me puxera moitas ou dúas ben grandes…