Eva en espiral por Pablo Ibáñez de Lille
máis en http://www.flickr.com/photos/pabloibanezdelille/
Difícil es el mundo ciertos días en que alguien acaba un libro y es como si se le acabara la vida porque quiere quedarse a vivir allí para siempre y suena el teléfono y le chillan y dicen que el mundo es difícil ciertos días porque ella no está o está mirando o porque mira bajo y mira el suelo y en el suelo un charco es un océano que se cruza de un salto.
Esta é unha boa presentación para o blog de Eva. Ela escribe sobre a "roupa de diario", como diría miña Avuela. A trascendencia do ínfimo. A beleza do nimio.
O que Eva escribe e ti les, vai contigo para sempre. Cando eu a coñecín, no grupo de ecoloxía do instituto, tería 16 ou 17 anos. E xa era sabia daquela. Ler a Eva, ou escoitar un dos seus contos, é mamar un pouco da súa sabedoría. É chegar á casa pensando cun sorriso na boca. É apañar un regalo que che queda para sempre. Porque reflexiona sobre cómo se pon un pé diante do outro, sobre cómo se bebe un café, sobre cómo se da unha aperta, sobre cómo se respira. Se te enganchas a Eva escoitarás tódolos días alomenos unha das súas frases no teu cerebro. Un sorriso para seguir adiante.
Un día preguntoume se me gustaban as súas contadas. Eu expliqueille por qué. Porque con outr@s conteir@s, séntaste alí diante, disfrutas do seu virtuosismo na exposición, dun conto ben estructurado e botas catro risas e cinco gargalladas, vólveste para a casa e punto. Con Eva sáeche un sorriso de medio lado, porque xa estás pensando. E volves para a casa pensando. Porque por moi fantasioso ou alleo que puidera pretender o seu conto, estaba falando de ti. E levas o conto metido dentro para sempre.
Desfrutade desta muller: http://elarbolrojo.zoomblog.com/
máis en http://www.flickr.com/photos/pabloibanezdelille/
Difícil es el mundo ciertos días en que alguien acaba un libro y es como si se le acabara la vida porque quiere quedarse a vivir allí para siempre y suena el teléfono y le chillan y dicen que el mundo es difícil ciertos días porque ella no está o está mirando o porque mira bajo y mira el suelo y en el suelo un charco es un océano que se cruza de un salto.
Esta é unha boa presentación para o blog de Eva. Ela escribe sobre a "roupa de diario", como diría miña Avuela. A trascendencia do ínfimo. A beleza do nimio.
O que Eva escribe e ti les, vai contigo para sempre. Cando eu a coñecín, no grupo de ecoloxía do instituto, tería 16 ou 17 anos. E xa era sabia daquela. Ler a Eva, ou escoitar un dos seus contos, é mamar un pouco da súa sabedoría. É chegar á casa pensando cun sorriso na boca. É apañar un regalo que che queda para sempre. Porque reflexiona sobre cómo se pon un pé diante do outro, sobre cómo se bebe un café, sobre cómo se da unha aperta, sobre cómo se respira. Se te enganchas a Eva escoitarás tódolos días alomenos unha das súas frases no teu cerebro. Un sorriso para seguir adiante.
Un día preguntoume se me gustaban as súas contadas. Eu expliqueille por qué. Porque con outr@s conteir@s, séntaste alí diante, disfrutas do seu virtuosismo na exposición, dun conto ben estructurado e botas catro risas e cinco gargalladas, vólveste para a casa e punto. Con Eva sáeche un sorriso de medio lado, porque xa estás pensando. E volves para a casa pensando. Porque por moi fantasioso ou alleo que puidera pretender o seu conto, estaba falando de ti. E levas o conto metido dentro para sempre.
Desfrutade desta muller: http://elarbolrojo.zoomblog.com/
1 comentari:
por si nadie se había dado cuenta, a mi estas cosas me emocionan hasta el borde de la lágrima, y más ahora que el ócéano es más largo
aquí espiándote, lupizlázuli, te dejo un besotote picoso, por supuesto
Publica un comentari a l'entrada