Éblouie par la nuit

Aquel abril bretón adiantara as minhas vacacións para poder participar nun curso de Nadia Vonderheiden na Semana Branca da universidade e máis para facer unha paradinha nas 24 horas de Le Mans, ás que me convidara Laëtitia na casa de súa avoa. Así que fixen aquela viaxe a Galicia eu soa, de tren en tren, de metro en metro en metro.

Desde o 94, no que me salvou unha caldeirada de peixe da Secundina de Muxía, e ata aquel ano, as minhas primaveras eran tristes, a astenia consumíame e non me deixaba facer nada de xeito. Ás veces, mesmo corría perigo físico, mareábame en calquera sitio e en calquera momento.

Para acompanharme na viaxe, levara os libros cos que pretendía iniciar a tesinha da Commedia (felizmente inacabada). Pesaban. E tamén pesaba a maleta, chea de augardente e o xamón que minha mai me empaquetaba contra a morrinha.

Ó chegar a París, comecei a sentirme mal, pero lembrei a frase de minha Madrinha contra a galbana: "hai que facer un poder", e iso tratei. Collín o primeiro metro á saída da estación, con escaleiras e rampas mecánicas, que me vinhan moi ben naquel estado. Pero o seguinte cambio de metro non era tan sinxelo: onde a ben seguro que agora haberá un ascensor, daquela había unhas escaleiras enormes. 

Botei a maleta ó lombo e baixei. No fondo, un home de cores farrapeiras pedía alegre e dignamente esmola co seu sombreiro. Miroume mentres descendía con dificultade os primeiros chanzos. A minha brancura hipotensa asusta, seino, nin os esquimais comprenden que existan tantos tons de branco. Aquelo estaba inzado de xente, pero só el se decatou. O home tirou o chan o seu sombreiro, o seu sustento, e coreu escaleiras arriba a socorrerme. Colleu a minha maleta, agarroume polo brazo e axudoume a baixar amodo. 

Nin un triste franco lle dei. Só un sorriso canso despois dun "lle sui bian" en resposta á súa pregunta incomprensible pero evidente no final do noso traxecto xuntos. Miroume ós ollos, para comprobar que non mentía e a min deume tempo a albiscar no fondo dos seus unha esencia de zanni. Sorriume con comprensión da minha présa e deixoume ir. Un par de metros máis adiante mirei para atrás. El xa tinha o sombreiro na man pero aínda me seguía cos ollos. Subín ó metro e sentinme mellor, poida que por poder sentarme, poida que porque descubrira a solución contra os embistes da primavera. Xa no TGV en dirección a Le Mans, abrín un dos libros e saiu Arlecchino.

Tódolos abriles desde aquela, Arlecchino asubíame na fiestra. Ábrolle, séntase no canto da mesa e conversamos. Non é home de moitas palabras, pero si de moitas verdades. Contamos botóns, bebemos licor café, rimos moito. Hogano disfrutamos do tempo que estamos xuntos. Antes, cando sentía o seu asubío non lle quería abrir, "xa estás aí, cabrón", pero nos últimos anos sei que me trae moita alegría e ás veces xa lle tenho a fiestra aberta agardándoo para que poida entrar de noite se estou durmida. Sabemos que ó calor do Lume Novo e a queimada na casa de Vitoriano empezará a adormecer na sesta que se botará á sombra do sabugo ata a próxima primavera.

Fai unhes días, no Avante, o home que se parece ó Jairo pinchounos a Zaz, "Je veux" concretamente, unha canción moi ó xeito para as conversas co Arlecchino, e ese disco foi a minha companhía de carro estes días (obrigada polo regalo, Abel).

 E no disco vinha "Éblouie par la nuit". Acabo de ver o vídeo... encántanme as casualidades.