tempo de perder

une es penedeix sempre al cap dels anys, quan ja no tei remei, de les passions que no es viuen

Maria Mercè Roca, Temps de perdre

os homes veñen no outono
o outono é noble como os homes que trae
inanna busca homes gato con ás
e aparécenlle paxaros
no outono

o ciclo é
e a casa morre en vegadas de xaula
todo murcha darredor e perde a cor
o home-gato síntese paxaro
os ollos baléiranselle no espacio sen area nin luz
e inanna recoñece o tempo de destecer
e venta soedades creadoras de medrar
e tamén venta calcetas de facerse e de facer

temps de perdre

Remedios Varo, Les feuilles mortes

Dicen que das derrotas se aprende. Como veredes, eu aínda non sei qué carallo aprendín, supoño que dentro dun tempo me darei conta, pero de momento creo que teño dereito (é o que me queda) a cagarme en todo e punto, e a lamentarme e pedir perdón, se cabe. Aí vos vai:

Avaricia

Escribín aquel poema antonte, inspirada pola pintura das Follas Mortas de Varo. E logo véuseme á cabeza o libro de Mercè Roca, e así o acabei e así lle dei título. E nada máis. Non tiña intención nin intuición de que este fose un tempo de perder. De feito aínda non o dei asumido.

Levaba tanto agardando as novas que xa me imaxinara en tódalas situacións posibles... menos a de “graduada con deshonor”. Sempre pasa. Imaxinas todo menos o que pasará realmente. A vida é así de bonita.

Dicíallelo ó Álvaro e ó Jairo onte. Estiano vivín cousas que me fixeron reflexionar sobre as miñas ilusións infantís. Eses soños que quedan para sempre e que reaparecen de cando en vez á fin (ou ó principio) dos ciclos vitais inevitables.

Sei que moit@s de vós vos estaredes preguntando qué me pasou, cómo tiven tan mal resultado, porque sabedes do meu aillamento case hermitaño, dos meus madrugóns, dos esforzos varios ós que me sometín e ós que sometín a tod@s cant@s me rodeaban, coñecedes os sacrificios destes dous anos e tamén as poucas escapadas que fixen á miña estancia no comer-traballar-dormir-estudiar, e cánto as disfrutaba. Pero esquencedes unha cousa, unha particularidade dos últimos tempos, impropia de min, e que eu penso que é causa de que esto non saíra ben: a avaricia… e rompeu o saco.

Supoño que esta característica (espero que momentánea) non é máis que unha consecuencia evolutiva doutra que si me é propia e que recoñeceredes en canto a mente: o orgullo [Machiño! esto parece, un acto de contricción de confesionario e estola]. Efectivamente, a miña puta manía de non querer axuda de ninguén, de non recoñecer os erros a tempo, de non asimilar as miñas limitacións, de non saber parar. O meu orgullo ferinte.

Mira Luís, nunca vou esquencer a bronca que me botaches aquela noite, nunca cha vou agredecer dabondo… e nunca me vou arrepentir o suficiente de non terche feito caso. Agora comprendo a agresividade coa que tratabas de impoñerme a túa postura. Tiven que ter parado antes. Moito antes. Parar e pecharme. Pecharme con bata e zapatillas, para non estar agora con bata e zapatillas lamentándome.

Sacrifiquei a familia, @s amig@s, a literatura e as motos. Durante dous anos apenas lin unha presa de libros que non cheiraran a gasolina (de coche, claro). Estaba tan cansa que ata me durmín nunha carreira de Pedrosa gañando. Non fun ó xantar de estreo da Casa Vella. Fixen dous recitais de lectura e atril, dos que tanto odiabamos en Celtia, nun infructuoso intento de sentirme lupe bao “a roxa” por unhes intres. Moit@s de vós vivides aquí ó lado e só sabedes de min por teléfono ou pola rede, ou porque algunha vez me viñestes ver á casa para rescatarme nunha cervexa de posta ó día.

Sacrifiquei moitas cousas, é verdade. Por non dicir que sacrifiquei todo o importante. Pero hai algo que non sacrifiquei: a carteira.

Gustábame moito o meu traballo do último ano. Só sei dar clase. Dádeme un tema e unhas horas para preparalo. Cría e cultivo do xampiñón? Vale, téñoo listo para mañá. En Aprevar ulía a motor por todas partes, e a evolución, e a revolución incluso. Cando non daba clase, pensaba e escribía. Podía ter a idea máis revolucionaria do mundo, sempre era ben recibida. E ás veces fun ó aeródromo co meu xefe e ensinoume cousas, da mecánica e da vida… e da mecánica da vida. Volvía á casa ás tantas da noite, espabilada como un rato e cun pico de sabiduría no peto.

E, por primeira vez na miña existencia, tiña un traballo estable… a miña primeira nómina ó borde dos trinta! Comprenderedes que Aprevar era case unha droga. Era unha droga. E aí está a avaricia. A avaricia de ter independencia ecónomica, si, pero non só eso. A avaricia de sentirme na elite. O privilexio de pensar e actuar libremente. Págaronvos algunha vez por pensar? E por soñar? A min si. A avaricia que rompeu o saco.

Todo o mundo cría, incluso eu, que o meu traballo era ideal para aprobar estas opos. Pero eu perdíame nas ilusións e no día a día. Esquencín os obxectivos. Perdínme nos medios como só eu o sei facer, como unha árbore que murcha as raíces de tanto alimentar de savia catro follas. E pasou o tempo. E no tempo de recoller, botei a vista abaixo e vin a terra herma. E foi o tempo de apurar, de sementar catro herbas mornas para roer nos brotes e non morrer de inanición. O tempo de perder.

Agora boto a vista atrás e vexo que non fixen ben a ninguén, e que a min me fixen mal, e que seguramente lle fixen mal a alguén tamén, coa miña ausencia… ou coa miña presencia.