Antes de nada vou pedir desculpas a Luís: primeiro por non terche feito caso antes, tiñas razón, se fallo poderás botarmo en cara; segundo por mandarche unha circular, sei que non che gustan; terceiro (por redondear, porque por isto non penso pedir desculpas nunca) por non empregar a neolingua, ou como vós o chamades “normativa de consenso” (¡manda carallo!).
Agora xa podo empezar.
O caso é que estou aquí sentada no coche porque a biblioteca (B.U. en Roazhom) está ata as orellas, cheira ás sudes que bota para atrás e lévame máis tempo instalarme do que me quedaría para estudiar.
Estou cansa e desencantada… e animada e ilusionada. Non o entendedes. Xa. Vou tentar explicárvolo, aínda que quizais sexa eu quen non o entende. ¡Ui, Abel, esta palla mental non vai ser das coñeras! O caso é que me despedín fai dous días do traballo. Agora mesmo estou botando contas d@s que estades dacordo. Bueno, quen se sinta en minoría, que me pida explicacións. O venres pasado convocouse na nosa casa un gabinete de crise. A decisión foi de tres votos a favor, un deles por delegación, e unha abstención. A maiores foran xa moitas as voces que se posicionaran antes. De feito a/os indecisa/os teríanse decantado a favor de teren escoitado os meus argumentos.
Lembrádesvos de cando deixei a BMW (traballar-comer-traballar-durmir)? Hai bichos máis creativos. Pero coas opos enriba non había escusa pecuniaria nin remordementos que valeran. Tres ou catro horas ó día non son suficientes cando vas en serio. Podería ter renunciado a formar parte do funcionariado e conformarme cun traballo ás veces gratificante para ó espírito e ás veces gratificante para o peto. E facer unha terapia psiquiátrica para non pensar, para erradicar as ideas que me rebumbian na cabeza cando baixo a garda e penso. Pero, aínda que mo plantexei seriamente, creo que non hai ningún xeito de formatearme o cerebro para reducir as miñas necesidades a durmir e comer. Gustábame este traballo. Era o máis parecido ó pracer laboral que podía ter sen opos. Espero non estar sendo demasiado ambiciosa. Quero durmir e comer pero tamén pensar. E adicarme a tarefas improductivas como escribir impublicables, ou ir ó teatro, ou tirar tabiques, ou coleccionar información sobre JJCobas, ou plantar unhas leitugas…
¿Sabedes o que é a felicidade? A felicidade é plantar unhas leitugas. E ir tódolos días a mirar como medran. E regalas. E logo comelas. Ou regalalas. Regalalas aínda é mellor. Facer algo e regalalo. Si, iso debe ser unha felicidade completa. Por iso cando imos a visitar a uns parentes, sempre nos regalan unhas leitugas. Ou unha botella de augardente. Ou unhas castañas. Por iso os orientais din que hai que plantar unha árbore. Pero a xente esquece que hai que ir mirar como medra. Por iso non senten ningunha satisfacción máis que a momentánea. Porque non entenderon o meollo da cuestión. Outro día contareivos unha conversa que tiven con Abel sobre os peidos na cama. Plantar unhas leitugas e rirte co compañeiro cando botas un peido na cama. Curra, perdona, pero es lo que hai. Iso é a felicidade. E por iso a xente é tan infeliz. E por iso teñen ese aire plácido e tranquilo e esa mirada dóce os cultivadores de bonsáis. Ás veces penso “ese/a ten cara de cultivar bonsáis”.
Buf… xa pasaron unhes días desde que empecei a escribir esto, estou xusto no medio das opos, quédanme catro exames aínda. Creo que non é casualidade que aquel día no coche empezara a escribir para contarvos por qué deixei o choio… e acabara falando das leitugas. Elena: ¿recuerdas aquello de “cuando deseas realmente una cosa todo el universo conspira para que puedas conseguirlo”? A cuestión é que neste preciso instante pregúntome ¿para que carallo está conspirando o universo? ¿Para que me poña a plantar leitugas? Creo que non vai por aí o asunto… supoño que será algo máis profundo. Pero nestes días viñéronseme á cabeza traslumbres de circunstancias varias. Como un día, de pequena (pequena de idade) que me deu por facer unha horta debaixo dos pinos que aínda había darredor da aira de meus avuelos… e me cagou un paxaro no lombo. Ou os cuscús con petalones que fixera co Fabri (¡era un prato fino!). Ou cando tiven a depre do 94 e plantei un guisante na ventá do meu cuarto. Ou cando quería ter bonsáis, xa de ben grandiña (logo entereime de que Felipe González tiña unha colección, e fóronseme as ganas, pero miña Avuela xa me tiña feito un de mirto, que aínda existe). Ou cando lle contei a Cerviño en Pedrafita o meu futurible de vivir no monte e me dixo “¿y qué vas a comer, lechuguitas?”. Ou cando merquei aqueles rosais ananos no mercado de Roazhom. Ou aquela excursión de faro en faro, vós mirando a paisaxe mariña e eu recoñecendo o nome das herbas, igual que nos paseos con miña Avuela, mirando para o chan. Ou aquelo, cando volvín da Bretaña, de ir ó Courel estudia-la recolleita das herbas.
Estou pensando en que levo toda a vida sementando. Pero nunca vin medrar nada porque cando daban nado ou dado froito… eu xa estaba sementando outra cousa. Moit@s estades asentindo nestes momentos ¿a que si?.
¿Sabedes quen é Jamie Oliver? Unha vez vímolo o Jairo e eu na tele. Vimos un tío facendo de comer nunha cociña toda estrada coas verzas que collía da súa propia horta. Cociñaba como as avoas, sen a parafernalia dos chefs eses, nin deconstrucción nin chistes verdes nin pollas. A monte. Gustoume. Outra vez púxose a asar cousas alí, no medio da horta, e a comelas. Gustoume. Cociña caoticamente, coma min, será por eso. Outra vez vino no medio dunha praza italiana rodeado de “mammas” tetudas que levaron as súas propias potas e os seus ingredientes. Un cachondo mental. Agora ten unha serie nun piso pequeno de ¿Londres? e invita ós colegas a comer o que cociña. Pero xa non me gusta tanto como a cociña aquela da horta. Un día foise cun italiano a buscar herbas pola cidade. E vai ós ultramarinos e ás prazas de abastos a busca-la comida, mete todo debaixo do asento da moto e ¡ala! ¿Dixen xa que me gustou? Un tipo curioso, como diría Eva. Agora di a cantos grados quenta o forno, supoño que lle obrigarían na tele, que xa era moito desmadre tanto cociñar ó chou e meter os dedos na comida e ir chupando para ver se está ben de sal. ¡A verdade é que é coma un cocho na maseira! Agora sei que foi o que obrigou a Tony Blair a meter cociña mediterránea nos comedores das escolas e que está montando unha cruzada antifast-food polo mundo adiante. Supoño que en McDonalds é persoa non grata (síntoo, Bea Trigo, creo que non che vai caer ben).
O asunto é que cada vez que o vexo, éntrame o quente da cociña improvisada (e o Jairo cágase en todo por que é o que recolle). En canto me recupere hei retomar as ceas “chez nous” (o equivalente lucense ós xantares de sidra na cuisine de Normandie), a verdade é que me faltan, non sabedes ata qué punto.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada