18/5/08

respostas varias

Estou preparando a traducción dun fragmento do Zen e a Arte do Mantemento da Motocicleta no tempo que agardo a que o Jairo saia das sesións de rehabilitación. O fragmento fala de certos aspectos ético-filosóficos nos talleres.
Todo esto vén a conto porque nos últimos días parece que todo o mundo me fai a mesma pregunta, sempre desde unha posición diferente pero sempre a mesma, sexan vell@s coñecid@s da miña etapa humanística, sexan nov@s coñecid@s do instituto (-tuto)... @s que xa nunca se fan esa pregunta ó respecto da miña traxectoria son @s que me coñeceron antes de ser maior de idade, cando eu era potencia de todo o que logo fun e que viron en min unha convivencia pacífica da arte e a ciencia... Agora que trato de retomar aquela convivencia... podo dicir que é de todo menos pacífica. Martín tiña razón cando me dixo que ía levar moitas hostias cando caera no "mundo real", e non hai día que non lembre aquela conversa. A estas alturas xa son dabondo consciente de que non me teño que xustificar, pero si que hai xente que merece resposta, porque apareceron despois da hecatombe do 94 e porque lles teño aprecio e sei do seu hacia min.

Antes de dar respostas, ou intentalo, vou facer unha análise impersoal e xeralista dos motivos polos que eu coido que me fixeron esas preguntas, sempre referíndome á xente que merece resposta polo afecto e o respecto desde o que me consta que surxiron:

Creo que @s feministas me ven como unha punta de lanza, como un experimento, e queren saber se non perdín os meus ideais e ata qué punto a loita diaria está afectando á miña autoestima. A resposta é sinxela. Se fracaso non ha ser por ser muller, porque entre o profesorado de mecánica non existen (ou alomenos non se demostran) os prexuízos que vivín no taller. Boa mostra desto é a miña compañeira, respectada e admirada por alumnos e compañeiros actuais e antigos, completamente integrada desde xa fai anos (antes de que ó ZP se lle ocorrese impoñer a paridade)... e non tivo que disfrazarse de machorro, nin cambiar o seu discurso, nin facer esforzos sobrehumanos para facerse respectar. É boa no seu traballo e punto.

Creo que @s profesores de mecánica se preguntan se estou no lugar axeitado, axeitado para min persoalmente, non por ser muller, senón por ter unha traxectoria persoal particular, refírome en concreto ó meu pasado humanista. Aquí observo dúas cuestións fundamentais: por unha banda a dicotomía permanente da arte e a ciencia e, por outra banda, o habitual complexo das titulacións superiores. Á primeira cuestión hei de respostar que os motores me abren unha porta inmensa á creación literaria, e que no taller atopo debates ético-filosóficos inxentes a diario, xa sen nomear os meus proxectos de traducción dun libro de filosofía e mecánica e unha historia de JJCobas. Esta primeira resposta serve en parte para a segunda cuestión. Probablemente pensen que o meu talento sería mellor aproveitado noutras materias, que ademais se supoñen mellor consideradas socialmente, como a historia ou a literatura (a filosofía non conta, porque non está ben considerada: molesta) e para as que tamén me supoñen mellor formada. Pero eu penso que, desde donde estou hoxe, disfruto máis de todo (escribir e pensar) e podo aportar máis á mecánica e ás humanidades (traducir e historiar) aparte de cubrir a miña necesidade constante de sentirme aprendiz, e evitar emocionarme cada minuto ou involucrarme persoalmente con cada un dos meus alumnos (o cal resulta agotador en extremo para todos e non favorece a ninguén). Quizais, quen me vexa fóra de lugar, debería botar contas da miña inexperiencia asemade doutras circustancias personais que teñen pouco que ver cos estudios que me preceden... ademais de decatarse de que o seu traballo é marabilloso e de que os seus coñecementos non están por debaixo de ningunhes outros.

Creo que, con todo o que acabo de escribir, @s humanistas, se dan xa por satisfeitos, porque acaban de descubrir que penso máis (ou mellor, ou diferente), que escribo máis (ou mellor, ou diferente) e que, desde logo a miña paixón humanística se ve moi favorecida polas miñas actuais circunstancias: non existe intercambio "económico", investigo e creo, dentro das miñas capacidades e posibidades, libre en campos novos, sen agardar outro beneficio que o de saber máis e participar do mundo real (ese que Martín dicía, fóra do respetuoso debate umbilical do coñecemento etéreo).

De entre tódalas cuestións plantexadas nestes últimos días teño que agradecer dúas en especial: a de Eva, exposta nesta mesma bitácora, e a Sergio, disparada "a traición" no departamento. Hai pouca xente que me deixe sen palabras, ou que me plantexe preguntas que non me respostara xa estructuradamente nos meus autodiálogos. Ás veces teño que ir buscar quen me deixe sen voz (léase química conversativa agrícola), pero vos viñestes a min no lugar preciso e o momento axeitado. Gracias.