10/9/09

teño unha sorpresa




Agora xa non digo "teño unha sorpresa" cando me atopo con alguén que supostamente me coñece ou que supostamente se alegraría de que eu cumprira o único soño material que tiña desde nena. Non o fago porque a sorpresa á que apuntan todos non é a sorpresa que eu quixera levar. Son esas pequenas cousas que me demostran que a miña intimidade está a bo recaudo ("intimidade": moitos saben moito de ti, pero poucos te coñecen un pouco). Vamos, que agora digo "teño unha moto" e evito decepcións nas miñas expectativas e nas dos demais. Fun consciente de que sempre se decepcionan expectivas o día que alguén moi próximo me insinuou que formarme despois do bacharelato era un xeito de vaguear e evita-lo traballo.




Cando estabamos na Facultade gustábanos pedir un café a soas nun bar e abri-lo caderno para escribir (ou apuntar nunha servilleta, mesmamente).

Daquela, creo, sentiamos a necesidade, nunca expresa por suposto (eramos "parias de la tierra"), de amosa-lo noso virtuoso don do discurso e a palabra a todas horas e en calquera oportunidade, en particular entre a vulgar plebe (repito, nunca recoñecido expresamente) á que pretendiamos dirixirnos a modo de bard@s.

Agora decátome de como, cos anos, sometín a miña verba ó decoro do diálogo empático. Agora penso que aquela pose sibarita e pouco menos que pedante non era máis que unha careta do complexo de inadaptación social, dunha segreda vergoña de ser diferentes.

É agora cando me dou conta de que non necesito disfrazarme do que son (e moito menos do que non son) e disimulo neste bar cun libro aberto coma unha estudiante máis das academias que proliferan nesta avenida.

Probablemente este sexa o momento perfecto. A quén lle importa se cos meus trinta anos prefiro mercar unha motocicleta que un carricoche, se emprego os motores dos que vivo como escusa poética para non renunciar a ningún espello de min, se prefiro a danza impúdica con saias curtísimas a unha hipoteca de seguridades impostas, se prefiro sachar hortas alleas a inaugurar balados propios como mexadas territoriais de cans.

Hoxe é o momento perfecto. O de non ensinar a ninguén máis que polo xusto xornal, de non ser máis nin menos nin diferente nin igual, de acompañar libremente ó meu compañeiro libre, así queira ficar ou marchar. Quén me vai dicir, quén me vai soprar... nada máis que un aire ceibe que me torne da calor que xa non me pode abafar (♫).

Agora que ningún momento é lene nin desprezable, que cada minuto é un fin en si mesmo, unha conversa cun veciño de viño e feira igual que unha conferencia de Peter Brook, unha canción comercial nun pub cos ollos da Mónica do outro lado do vidro igual que a melodía máis absoluta de Mahler, unha loita coas curvas do Cebreiro igual que unha escalada a Notre Dame.

8 comentaris:

vmb ha dit...

Non sinto unha especial atracción polas motos pero... Zenón de Citio ou Epicuro?

lupe ha dit...

estaría ben con calquera deles e con ningún... Déixasme compaxinar algo do bo da ética estoica co placer total de Epicuro? Sigo sendo impura!!

vmb ha dit...

Perdón, o meu debe ser o escepticismo porque... que é eso de: o bo da ética estoica?... Cal é a parte boa e cal a mala? Non é iso algo subxectivo?... ha ha

E por certo, todos somos puros; puramente nós mesmos, aínda que as veces vaiamos disfrazados (uuhhhmmm... eso pareceu unha afirmación; igual non son escéptico... ha ha, claro que podo equivocarme, ou non, xa que non podo sabelo).

Unknown ha dit...

Acabo de comer, con albariño. sera eso. pero o que acaba o de ler resoa en min non sei de que maneira, alegrame. bicos.

A erótica das palabras ha dit...

eu ainda quero q me leves a dar unha volta Fdo tua prima

Anònim ha dit...

Un bo viño quitalle o disfraz a calquera.
e eu tamen prefiro as saias curtísimas.je

Arela ha dit...

nós tamen gustamos das motos. a enigma quédanlle ben todo tipo de saias que poña...

Millán Fernández ha dit...

Gran post. Noraboa.