3/8/07

Aínda non

Aí vos van fragmentos do poemario que levo tempo querendo publicar (hai máis de cinco anos xa que os parín), e que pensaba que ía ir desta volta se as cousas saían medianamente ben. Supoño que aínda non. Espero que vos gusten.


na miña adolescencia senlleira de Ossas e JJ-Cobas e Taru Rinne e iñotos campionatos de Europa e boas intencións

no réquiem que soñou María-Loris e que aínda non foi pero que ventei en cada ladrido daquela gorxa inmensa e que hoxe vento

nos veráns ardentíos en sestas secas por dedos inexpertos e pensamentos atronados de apocalise sen regar

na Susana metade de min que me aturas con noticias impresas e suscripción xusta: trinta inocencias mensuais por unha adolescencia ó día

naqueles estíos serodios pola tardiña cando catro pingoadas sementaban o po estéril da aira

no son cravado nas costelas do R-6 que chegaba contra a noite e sete truitas nunha fonte de porcelana cocada e os Satélites e un Ducados afogado no cemento

na auga que esvaraba de impotencia polas tempas e por nacer a deshora

fabriquei o pouso do que hoxe teño e hoxe son.

Á susana, a maría, ós avuelos… ó 91, principio do dereito a soñar


en ni adolescencia solitaria de Ossas e JJ-Cobas e Taru Rinne e ignotos campeonatos de Europa y buenas intenciones

en el réquiem que soñó María-Loris y que aún no ha sido pero que aventé en cada ladrido de aquella garganta inmensa y que hoy aviento

en los veranos ardientes en siestas secas por dedos inexpertos e pensamientos atronados de apocalipsis sin regar

en Susana mitad de mí que me soportas con noticias impresas y suscripción justa: treinta inocencias mensuales por una adolescencia al día

en aquellos estíos al atardecer cuando cuatro gotas sembraban el polvo estéril de la era

en el sonido clavado en las costillas del R-6 que llegaba hacia la noche y siete truchas en una fuente de porcelana mellada y los Satélites y un Ducados ahogado en el cemento

en el agua que resbalaba de impotencia por las mejillas e por haber nacido a deshora

fabriqué el poso do que hoy tengo y hoy soy.

A susana, a maría, a los abuelos… al 91, principio del derecho a soñar

___________________________________

En todo canto fago
coma unha catacumba aberta e pretérita
anegas todo coma o lidro
noxento e aloumiñante

boteite do peto das esencias sen esquecemento
pero agardaches agachado tras un electrón do hipotálamo
na espera de que os vixías da noite se enganchasen sexo a sexo

e voltaches
coa túa néboa co teu po branco que escurece todo

apagueite nas faíscas das buxías
a golpes arrítmicos de pistóns oxidados
limpei do carenado as túas marcas fendidas

e fuches aparecer
na auga da billa que me esperta
no canto da porta
na chave da luz acesa e pecha
nos versos alleos de Olga que me xunguen á tardiña
na volvedeira do xantar
e nos espellos

como unha parte de min irrenunciable sen volta.


En todo cuanto hago
como una catacumba abierta y pretérita
inundas todo como el líquen
asqueroso y acariciante

te eché del bolsillo de las esencias sin olvido
pero has aguardado agachado tras un electrón del hipotálamo
en la espera de que los vijías de la noche se enganchasen sexo a sexo

e has vuelto
con tu niebla con tu polvo blanco que oscurece todo

te apagué en las chispas de las bujías
a golpes arrítmicos de pistones oxidados
limpié del carenado tus marcas hendidas

y has tenido que aparecer
en el auga del grifo que me despierta
en el canto de la puerta
en la llave de la luz encendida y apagada
en los versos ajenos de Olga que me yunguen al atardecer
en la espumadera del almuerzo
y en los espejos

como una parte de mí irrenunciable sin vuelta.

___________________________________

medrei
e ti nunca soubeches dos meus orgasmos oníricos nin da cúpula dun carenado que se me cravaba entre as vértebras

roubeilles ás pedras o dereito a dicir tantas mentiras que escoitei tantas verdades que nunca me atrevín a berrar

os teus ollos gardan o xeito da terra triste cando se molla como outra ínfima bágoa que esvara ó tempo que lixas outra ínfima vea esnaquizada mil veces

trona e eu atrónome cos nosos soños compartidos e o fascismo noxento que os empurrou

bendígote por marchares e ogallá xa ninguén quede nesta ilusión murcha esfarelada neste baile de marcas mortas e cartos virtuais

bendígote por ladráresme por craváresme os dentes nestas pernas que hoxe só percorren distancias abarcables

___________________________________

chegaches
como o fluxo inocente e coa inocencia te fuches
pero xa non resta un óso enteiro no teu corpo nin unha parte soa sen veleno
"¡Si, hombre!", me dixeches e colgaches e agora eu fumo os campos todos e serenamente régome

e soño falos marciais veludos e loiras enormes como os rañaceos de Malasia e titiriteiros malintencionados que me perden e acosos benditos e impúdicos de comentaristas deportivos do asfalto

Kyalami debe ser un deserto
alí vin o teu deserto inexpresivo ventando a travesía do hermo

___________________________________

agardarei novas melodías de xenreira na túa crise dos corenta
cando xa non te aturen nos prostíbulos
e esgotes as existencias de prozac nas farmacias
e te ignoren nos psiquiátricos
e a túa semente estéril se confunda incontrolada coa neve que che taladra os ventrículos e teñas subido escalafóns na especulación inmobiliaria cos "huevos de oro"
e o tabique nasal de prata

1 comentari:

Anònim ha dit...

Hello everybody! I do not know where to start but hope this site will be useful for me.
Hope to receive some help from you if I will have any quesitons.
Thanks in advance and good luck! :)