a neurona Heathcliff

portada de Rubén Toledo para Penguin Books

O meu optimismo habitual ás veces ofende, a miña confianza no xénero humano asustaría ó mesmísimo Rousseau. Pero de cando en vez, cada dous ou tres anos, unha neurona misántropa espértaseme, coma un oso que hibernou ata marzo e se ergue con fame e celo (ía poñer "ganas de foder" insinuando a súa acepción non sexual pero... vaia, ho, xa se me escapou, perdoa Curra).

Eu normalmente non me calo nada. Normalmente vaime ben así. E normalmente, aínda que quixera, non podería controlalo. Pero no estado anormal no que me atopo desde hai xa demasiados días teño que calar. Habitualmente digo o que penso sen pensar o que digo, porque cando falo con calquera, o meu único pensamento constante é que do outro lado hai unha persoa igual a min: a mellor mostra de respecto é a sinceridade absoluta. A miña inconsciencia, desconcentración ou lentitude de reflexos, protéxeme enormemente porque cando observo algunha inxustiza a miña lingua bótase a pacer como unha ovella recén parida... así que, ó decatarme tarde... Marica non chores, e xa pasou. As veces que me decato no momento, a miña ira descontrolada pero benintencionada, pode agredir nunhes minutos, pero acostuma a non facer mal irreparable. Así que estou contenta das aparicións en escea da miña cólera bempensante e constructiva.

O problema é cando a miña neurona misántropa esperta. Entonces estou máis silenciosa que de costume. Calo e gardo a carraxe contra o xénero humano nun saqueto mal zurcido. Como non me vexo con dereito a queixarme, por me sentir xuíz e parte, calo. As miñas cellas xúntanse perigosamente e renace un rego que teño no entrecello desde hai case dez anos. Eu chámolle a enruga do Corto-Conto, porque naceu no último festival que organicei, e téñolle moito cariño porque me lembra a dónde non quero volver (pregúntome se o botox que desfigura as faces dos actores lles desfigurará tamén a memoria... probablemente non, a pesar do que poida parecer no resultado inexpresivo e bobalicón que se observa).

Nestes momentos de hiperconsciencia, poño as gafas, boto os pelos para adiante e procuro non mirar ós ollos máis que o inevitable. Sei que ofendería moito a miña mirada. Procuro que o meu cerebro se vaia na bicicleta de Dalí buscar laranxas, pero ese camiño anestésico non sirve estes días e parece que só me consola un pouco unha vella imaxe reconstruída do Jairo segando e eu rozando antes de toma-lo vermú con meus pais e un longuísimo café de contos e risas coa Mónica (a felicidade é cousa sinxela, non sei por qué lle damos tantas voltas).

Nestes tempos breves (espero) a pesares de que a carraxe me quenta continuamente o estómago, sinto un frío horrible nos ósos. É como se toda a miña natureza mudase, esa misantropía noxenta e anoxada apodérase non só da miña cabeza senón tamén do meu corpo todo... ata tal punto é así que onte pola noite vinme buscando un xersei no armario (o último xersei que tiven deillo a miña mai xa hai anos).

Non soporto a mentira. E os ocultamentos para min son un tipo de mentira máis. Non soporto a mentira allea, pero a que máis me molesta é a miña propia. Non sei se é un trauma infantil, ou unha invasión de estupidez cerebral, pero ocultar ou mentir baixo consciencia, desconfianza ou medo, provócame a sensación de que se me revolven as células. Cando me vexo enganada ou, aínda peor, cando me vexo obrigada a calar (que era eso que non lle entendía de pequena ó cura: "omisión") sinto como murchan as miñas células como esas poucas xentes que morren de acabamento sen ter sentido a vida en ningún momento. Sei que o teño que facer, porque ás veces hai cousas inevitables ou tan alleas que só acoitelan de esguello e nas que co tempo aprendemos que non debemos interferir.

É incrible, nestes días misántropos, cánta infelicidade autoinducida son capaz de ver, cántas maquinacións esperpéticas e folletinescas que asombrarían á Brönte observo na punta do iceberg das palabras alleas. Por eso estes días escollín, de entre as miñas relecturas (Alfonso enfadaríase co seu cálculo de grandes obras e días por vivir), un Heathcliff cruel e atravesado. Se noutrora puiden entende-lo seu comportamento, poida que hoxe tamén o consiga e o distanciamento provoque que a miña neurona misántropa volva durmir outros poucos anos.

Nestas circunstancias só me queda illarme na medida do posible, ler moito e cear pouco para que o estómago non lle negue ó cansancio o dereito a anula-los ataques inútiles dos remordementos nocturnos e a carraxe. Agárrome como podo ó señor Puig, ó lume da cociña de meus pais e a un cocemento de herbas de hipérico que, por sorte, xa esquecera cómo preparar.